Қоштасу

Қош есен бол, туған жер Монғол елім,

Қоңыр жондар, Қобда өзен, Меңдікөлім.

Айналайын ата-ана әруағыңнан,

Ағаларым, асылым, әндігерім.

Көшіп барам,емес-ті суынғаным,

Құшағыңда бүр жарған жырым-әнім.

Қуат беріп қолдай гөр, жолымды ашып,

Қасиетіңе қастерлі сиынамын.

Хас тарихтың бетке ұрып ағаттығын,

Ата жұртым паш етсе азаттығын.

Елім барда, бойымда жаным барда,

Менің қалай тұтанбас қазақтығым.

Ұрпақ бердің ұлтыма айтып барам,

Өнер бердің, жыр төгіп шалқып барам.

Кешір мені туған жер, Монғол елім,

Пендемін ғой қаныма тартып барам.

Байтақ жермен байлықтан айыпты боп,

Қастандығын астамдық таңыпты бек.

Ақ пен қызыл патшаның зұлматынан,

Қайран елім қаңқасы қалыпты тек.

Тозған екен, жұртымды табаламан,

Қырсық жеңген шақта да сағалағам.

Орнында бар оңалар киелі ордам,

Өз ордасын қор болмас жағалаған.

Толтырмаспын ортасын, тектемегін,

Жамау да боп жыртыққа жетпек емен.

Сарыарқаны аңсаймын жұрағатым,

Бұтасының бүрі боп көктегенін.

Өз елінде еңсесі биік жүрсін ,

Өз туына бастарын иіп жүрсін.

Жетелісі ырысқа белден батып,

Талшығы үшін жетесіз күйіп жүрсін.

1992 жыл.