Бақ-Парк құрылысы

Табиғи және архитектуралық элементтерді (рельеф, бөген, ағаш, гүлзар, алаң, партер, мүсін, т.б.) өзара үйлестіру жолымен бақтарды, парктерді т.б. көгал жерлерді сәулеттендіру өнері. Оған бақтар мен парктерді жоспарлап бөлу, ауа райы мен топырақ түріне қарай өсімдіктерді отырғызу әрі оларды жол, аллея және архитектуралық шағын формалармен жарасымды орналастыру енеді. Бақ-парк құрылысының ұзақ тарихи даму барысында табиғи-климаттық жағдайлардың, тұрмыстық және мәдени дәстүрлердің, эстетикалық көзқарастардың әсерімен сан алуан композициялық тәсілдері айқындалды. Оларды шартты түрде тұрақты және пейзаждық деп 2-ге бөлуге болады. Біріншісіне территорияны геометриялық, екіншісіне сәнді жоспарлау мен өсімдік түрлерін орналастыру тән. Қала мәдениеті біздің заманымыздан бұрынғы 1-мың жылдықтан өркендей бастаған Қазақстан территориясында Бақ-Парк құрылысы 6 ғасырдан бастап дамыды. Шығысты арабтандыру басталысымен (8 ғасыр) қазақ елінде үй салу құрылыстың жаңа тәсілдері пайда болды. Сарай салу құрылыстың принципіне орай үйлерді бақ пен хауыз орналасқан аула маңында топтастыру көзделді. 13 ғасырда моңғол шапқыншылығына ұшыраған қазақ оазистері талқандалып, жойылып кетті. 18 ғасырдан бастап Қазақстанда еуропалық қала салу өмірге енді. Қалалық парктерді жобалап жасауда архитектуралық-жоспарлаудың жаңа ұстанымдары бой көрсетті. Мысалы, 1856 жылы Верный қаласында салынған Қазына бағы. Бұл тәжірибе 20 ғасырдың 30 - 50-жылдарына дейін, яғни Қазақстан қалаларының Бас жоспарлары пайда болуына дейін сақталды. Қазақстанда Бақ-Парк құрылысы кең қанат жая бастады.Олардың ең үздік үлгілері қатарында Алматыдағы Орталық мәдениет және демалыс паркі, Қарағанды, Есік, Талғар, Тараз қалалары парктерінің мәдени ландшафтысында жасанды бөгендер бар.