Бармақ уәзіні

Бармақ уәзіні –түркі тілді туысқан халықтар поэзиясында сол тілдердің фонетикикалық табиғатына тән қолданылатын өлең өлшемі.яғни силлабик. өлең құрылысы. Бармақ уәзіні түркі тілді халықтар тарихында о баста таза табиғи қалпын сақтап келді. Араб, парсы тілінің әсері басым болып, түркі тілдерінің сөздік құрамына араб, парсы тіліндегі сездері қатты араласып көбеюіне байланысты араби ғарузи, парсы ғарузи, түрки ғарузи уәзіндері пайда болды. Бұл өлең уәзіндерімен Абай медреседе шәкірт кезінде-ақ таныс болатын-ды. Шәкірт Абайдың медресе табалдырығыңда еліктей жазған елеңдері өзі ұстаз тұтынған шығыс классиктері ұстанған өлең уәзінімен үндесіп жатты. Бірақ, қазақ тілінің табиғаты араб, парсы сөздерінің араласуынан біршама таза сақталуы себепті, қазақ поэзиясында бармақ уәзіні үстемдік етті. Абай елеңдері де осы құбылысқа орай бастан аяқ бармақ уәзіні негізінде жазылды.