Көкала бұлт сөгіліп...
«Көкала бұлт сөгіліп...» – Абайдың1896 ж. жазған өлеңі
4 тармақты 2 шумақтан тұрады. Ақын адам баласының табиғат перзенті екенін, оның көңіл-күйінде «көкала бұлт сөгіліп, кей шақта күннің жауатынын» тамаша салыстыру арқылы әсем суретпен аңғартқан. Табиғаттың нұрынан «жер көгеріп, күш алса», адам жанының егілуі қасірет қатпарын қалыңдатып, іші-бауырды өртей түсетінін, үгіліп, кеміп қалатынын тереңдікпен айтқан. «Көкала бұлт сөгіліп, Күн жауады кей шақта, Өне бойың егіліп, Жас ағады аулақта» деп, Абай егілген көңліне табиғаттан демеу тілейді, табиғаттай жаңғыра алмайтынына мұңаяды.
Өлең 7 буынды шалыс ұйқаспен жазылған. Алғаш ақынның 1933 ж. жарық көрген толық жинағында жарияланды. Туынды басылымдарында ешқандай текстологиялық өзгерістер кездеспейді.
Өлең ағылшын, араб, қарақалпақ, қырғыз, орыс, өзбек, татар, тәжік, түрікмен, ұйғыр тілдеріне аудары. [1]
Дереккөздер[өңдеу | қайнарын өңдеу]
- ↑ Абай. Энциклопедия. – Алматы: «Қазақ энциклопедиясының» Бас редакциясы, «Атамұра» баспасы, ISBN 5-7667-2949-9
 | Бұл мақалада еш сурет жоқ.
Мақаланы жетілдіру үшін қажетті суретті енгізіп көмек беріңіз. Суретті қосқаннан кейін бұл үлгіні мақаладан аластаңыз.
|
 | Бұл мақаланы Уикипедия сапа талаптарына лайықты болуы үшін уикилендіру қажет. |
|
Бұл — мақаланың бастамасы. Бұл мақаланы толықтырып, дамыту арқылы, Уикипедияға көмектесе аласыз. Бұл ескертуді дәлдеп ауыстыру қажет. |