Николай Михайлович Дружинин

Дружинин Николай Михайлович (13 қаңтар 1886 ж., Ресей, Курск қаласы — 08 тамыз 1986 ж., Мәскеу) — орыс тарихшысы.

Мәскеу университетінің заң (экономика құқық бөлімі, 1911) және тарих-филология (1918) факультеттерін бітірген. Революция музейінде (Мәскеу) қызмет істеген, магистрлік диссертация қорғап (1929), 1929 — 48 жылдары Мәскеу университетінде, 1935 — 39 жылы Мәскеу педиатр институтында дәріс берді. Дружинин — Мәскеу университетінің тарих факультетін ұйымдастырушылардың бірі (1934). Ұлы Отан соғысы жылдары Алматыда болып, академик А.М. Панкратова басқарған авторлық ұжым құрамында Қазақстан тарихын жазуға қатысты. “Мемлекеттік шаруалар және П.Д. Киселевтің реформалары” атты ғылым еңбегі бойынша докторлық диссертация қорғады (1944). Соғыстан кейінгі жылдары СОКП-ның жоғары партия мектебінде, Қоғамдық ғылымдар академиясында, КСРО Ғылым Академиясының Тарих институтында жұмыс істеді. 1953 жылы КСРО Ғылым Академиясының толық мүшесі болып сайланды. Дружинин XIX ғасырдағы қазақ халқының ұлт-азаттық қозғалысы, Ресейдегі тарихи процестердің Қазақстанға ықпалы, т.б. мәселелерге қатысты бірқатар зерттеулер жүргізді. Оның “Мемлекеттік шаруалар және П.Д. Киселевтің реформалары” атты еңбегінің 1-томы үшін (2-томы 1958 ж. жарық көрді) КСРО Мемлекеттік сыйлығы берілді (1947). “Қауырт өзгеріс кезіндегі орыс деревнясы” (1978) атты монографиясы үшін Лениндік сыйлық алды (1980). Дружинин — 300-ден астам еңбектің авторы. Оның басшылығымен “Москва тарихы” (2-, 3-томдары), көптомдық “Көне заманнан бүгінге дейінгі КСРО тарихы” жарық көрді. 2 рет Ленин орденімен және басқа медальдермен марапатталған.^[1]