Сөзге тоқтау
"Бас кеспек болса да тіл кеспек жоқ" дейтін қазақ халқы қай заманда да қашанда жүйелі сөзге тоқтаған. Сөз асылын, орынды сөзді "аталы сөз" деп жоғары бағалаған. Бір ауыз сөзбен ердің құнын кешірген. Әр қазақ айта білген, тыңдай да білген, оған тоқтай да білген. Олар "тіземнен сүріндірсең де, тілімнен сүріндірме" деп тілеген. Соған сәйкес хан, би, бай, төрелер де шешендер мен ақындарды төбесіне көтеріп сыйлаған. Кіші жүздегі атақты Баймағамбет сұлтан өзі өлім жазасына кескен Шернияз ақынды сөз тапқан шешендігі мен тектілігі үшін кешірім жасап алдына мал салып берген.
Мұндай тауып айту да, одан аспаған мәрт азаматтар да ел ішінде көп болған. Олардың өз сөзі ел-жұртқа ғасырдан ғасырға жетіп, асыл сөздің үлгі-өнегесі болып қалды. Бұл жақсы дәстүрлі ғұрып күні бүгінге дейін жалғасын тауып келеді.
Дереккөздер[өңдеу | қайнарын өңдеу]
Қазақтың салт-дәстүрлері мен әдет-ғұрыптары (Қазақ мәдениетінің суретпен безендірілген энциклопедиялары) "Атамұра",-Алматы.