Тау жебелеп жортады көк бөрілер

«Тау жебелеп жортады көк бөрілер...» - Абайдың кейін табылған өлеңі. Көлемі 4 тармақтан туратын бір шумақ.

Немере інісі Смағұлға арнаған. Смағұл Құнанбайдың Айғыз деген әйелінен туады. Мінезі тіктеу, өкпешіл, палуан тұлғалы бір тоға адам болған. Смағүл қонысқа өкпелеп, біраз уақыт елден жырақ, қиыр жайлап кеткен кезде Абай осы өлеңін шығарған. Ақынның өкпешіл інісіне басу айтқан ағалық назы ғана. Ешқандай көңіл күйі байқалмайды. «Сен түгілі тау жебелеп жортқан көк бөрі де бір күн атқа бөктеріледі, жат жерде жақсы бола алмайсың» деген ескерту. Соның езінен де ақынның ағайын бірлігіне деген ықыласы аңғарылады. Өлең 11 буынды қара өлең ұйқасымен шығарылған. Алғаш рет 1945 ж. Ермұса Елібаев деген қарттың аузынан жазып алынып, ақынның 1961 жылғы толық шығармалар жинағына енгізілген. Кейінгі басылымдарда ешқандай текстол. өзгеріс кездеспейді.