Тебіндік-далалық жылқы
Тебіндік-далалық жылқы.
Жаратылысы[өңдеу | қайнарын өңдеу]
Көптеген ғасырлар бұрын Язия мен Еуропаның кең байтақ даласында біраз ел үйірлі жылқы шаруашылығымен шұғылданған. Грек тарихшысы Геродот біздің дәуірімізде дейінгі 5 ғасырда скиф халқының тебіндік-далалық жылқы өсіргенін жазған. Жергілікті далалық жылқы күй таңдамайды, құбылмалы ауа райына төзімді, денсаулығы мықты, мол өнімді, күшті келеді. Сондай-ақ қатал ауа райы жағдайының өзінде өсіп-жетіле береді. Табиғи жайылымдық жағдайларға байланысты сатылап өседі. Мәселен, олар көктем мен күзде жақсы қоңданады. Қыста, яғни жемшөп мөлшері азайған кезде құлындардың өсуі мүлде тоқтап, көкке аузы тиісімен организмі ол «үзілісті» қайтадан қалпына келтіре береді.
Сипаттама[өңдеу | қайнарын өңдеу]
Бұл тұқым тобына жататын жылқылардың дене тұрқы төртбақ, бойы аласа, сирағы қысқа, кеудесі кең және терең келеді. Басы тым үлкен, көбінесе қаз тұмсық, сағалдырығы кең, көздері кішілеу, құлақтары кішкентай, мойны қысқа,жуандау,шоқтығы төмен,кеуде кең және ұзын,арқасы дөңестеу,сауыры түсіңкі, аяқтары сүйекті, терісі қалың, жал-құйрығы қою және ұзын болады.
Дереккөздер[өңдеу | қайнарын өңдеу]
Қазақ энциклопедиясы