Өкінішті көп өмір кеткен өтіп...

«Өкінішті көп өмір кеткен өтіп...» — Абайдың 1886 ж. жазған өлеңі. Әрқайсысы 4 тармақты 8 шумақтан тұрады, көлемі 32 жол. Әлеуметтік-психологиялық лирика. Зерттеушілердің пікірінше, өлеңнің тууына 1884-86 ж. Тобықты ішіндегі партиягершілік көріністер, алауыздықтар себеп болған. Лирикалық қаһарман өміріне шолу жасайды. Осы өмірдегі өзін, өзінің айналасын сынға алып, өкінішін білдіреді. Ойшылсып жүріп, құр мақтаншылыққа ұрынғанына, қызық қуып «ыржаң- қылжаң ит мінезге» тап болғанына, дос-жарандықтың жәдігөйлік пен жалғандыққа ұласқанына күңіренеді. Сеніскен досының болмағанын, өмірінің көбі өкінішпен өтіп кеткенін, ақыры оны жазып өлең қылғанын толғайды. Мақсатсыз бос бесу, ойсыз, арсыз күлкі адал достыққа ақау түсірер, шын жолдастықты жоғалтар әзіл екенін айтады. Өлең 11 буынды қара өлең үлгісінде жазылған. Түпнұсқасы Мүрсейіт қолжазбаларынан (1907, 1910) алынып, алғаш рет ақынның 1939 ж. жарық көрген толық жинағында жарияланды. Өлеңнің басылымдарында аз-кем текстологиялық өзгеріс кездеседі. 1939 жылғы жинақта 4-шумақтың 3-жолы «Қылт етпеген көңілдің кешуі жоқ» түрінде берілсе, бұл жол кейінгі басылымдарда «Қылт етпеге көңілдің кешуі жоқ» делінген. Туынды ағылшын, башқүрт, қарақалпақ, қырғыз, орыс, өзбек, татар, тәжік, түрікмен, ұйғыр тілдеріне аударылған.