Пифагореизм

Уикипедия — ашық энциклопедиясынан алынған мәлімет
Навигацияға өту Іздеуге өту
Пифогореизмдердің әнұраны
Самоналық Пифагор

Пифагореизм — дүниенің мәні сандық қатынастарда деген принципке сүйенген Ежелгі Грецияда (б. з. б. 6— 4 ғ.) шыққан діни философиялық ілім. Әуелде Пифагореизм ілімі ауызша тараған. Пифагореизм доктринасын жазба түрде алғаш баяндаған Филолай болды. 5 ғасырда Пифагореизм бірте-бірте Сократ-Платон философиясымен ұштасты. Филолайдың соңғы шәкірттері Эврит, Ксенофіил, Фантоп, Эхекрат, Диокл және Полиминаст болды. Пифагореизм идеялары б. з. 6.1 ғ. неопифагореизмнің дамуына негіз болды.[1]Дүниенің негізі материялық стихия деп қараған ионий мектебінен Пифагореизмнің өзгешелігі мынада: олар стихияның өзінен гөрі оның формасына ерекше мән беріп, арифметикалық-геометриялық байланыстыра қараған.[2]

Дереккөздер[өңдеу | қайнарын өңдеу]

  1. iph.ras.ru/uplfile/root/biblio/ps/ps13/7.pdf с. 73
  2. iph.ras.ru/uplfile/root/biblio/ps/ps13/7.pdf с. 71