Неостоицизм

Неостоицизм – XVI ғасырдың аяғында христиан философиясы мен стоицизмді біріктіру талабымен «Стоиктік қайта өрлеу дәуірі». Негізгі өкілдері - Юст Липси, Гийом дю Вер, Пьер Шаррон.

Тарихы

Неостоицизмнің негізін салушы Юст Липсиус, ол 1584 жылы « De Constantia » очеркін жариялады. Кейінірек Липсиус трактаттарда неостоидық идеяларды дамытты: Manductio ad stoicam philosophiam, Physiologia stoicorum және Ethica. Практикалық философия, жақсы христианға күнделікті нұсқаулық ретінде христиандық этикадан басқа, неостоиктер жаңартылған стоицизм идеяларын ұсынды.

Неостоицизм 16 ғасырдың аяғы мен 17 ғасырдың басында бірқатар еуропалық ойшылдарға, соның ішінде Монтескьеге, Руссоға, Бэконға, Кеведоға әсер еткен маңызды интеллектуалдық қозғалысқа айналды. Кейіннен неостоицизм идеялары қатты сынға ұшырады, содан кейін олар танымалдылығын жоғалтты. Атап айтқанда, Паскаль христиандықты стоицизммен біріктіру мүмкіндігін жоққа шығарды, ал Малебранш неостоиктердің идеяларын шындыққа жанаспайды деп санады.

Қазіргі заманда

Американдық философ Массимо Пиглуччидің айтуынша, стоицизм - бұл дұрыс шешім қабылдауға, ашуды басқаруға, сынды қабылдауға, өлімге - өзінің және жақын адамдарына қалай қарым-қатынас жасау керектігін үйрететін өте заманауи философия. Пиглуччи қазіргі әлемде стоик болуға болады деп есептейді. Ол үшін өзгертуге болмайтынды қабылдау үшін жан тыныштығы, мүмкінді өзгертуге батылдық, бірін екіншісінен ажырата алатын дана болу керек.