Бермеген құлға қайтесің...

«Бермеген құлға қайтесің...» — Абайдың 1895 жылы жазған өлеңі. Көлемі 40 жол. Сүйікті ұлы Әбдірахман дүние салғаннан кейін ақынның өзін-өзі жұбатуы, ағайын-туғанға, ел-жұртына тоқтау айтуы. Жер бетіндегі әлемге аты мәшһүр болған кейбір ғұлама данышпандардың, дүниені тітіреткен Ескендір Зұлқарнайын, Ақсақ Темір, Шыңғыстың да ажалдан да қашып құтылмағанын, ең бергісі құдай жолына дәулетін шашып, Меккеден үй салдырған өз әкесі Құнанбайдың дүниеден өткенін баяндай келе, тумақ болған соң, өлмек бар екенін, сабырмен санаға жеткізіп, у жұтқан жүректі сәл де болса сабасына түсірмек болады. Опасыз жалғанның жалт беріп, бір күні «аһ» ұрғызып кетерін мойындайды. Өлең 7, 8 буыңды аралас ұйқаспен жазылған. Алғаш ақынның 1933 жылы жарық көрген толық жинағыңда жарияланған. Басылымдарыңда текстологиялық өзгерістер кездеспейді. Туыңды орыс тіліне аударылған.