Сұйықтық хромагография

Сұйықтық хромагография. Жалпы хроматографиянын дамуы 1903 жылы М.С. Цвет ашқан сұйықтық хроматографиядан басталады. Алайда жарты ғасыр бойы сұйықтық хроматографияның практикалық мәні мардымпаз болды, тек сезгіштігі жоғары детектордың, жаңа селективті адсорбенттер мен принципті жағынан жаңа консфуктивті өңдеудің жасалуымен қайта қаркынды көтерілді. Сұйықтық хроматографиялардың ескі әдісінде іші қатты түйіршікті адсорбентпен өлшемі 1x30 толтырылған шыны бағаналар пайдаланады. Ол арқылы өтетін қоспа құрамдас бөліктерге жіктеледі. Бағананың өзінен өткізу жылдамдығын арттыру мақсатымен түрлі қысымдар мен сорғыштар пайдаланылады. Бұл әдіспен жоғары қысымды ұстап тұрудың мүмкіндігі болмағандықтан, олар істен шықты. Сұйықтық хроматографияның газдыдан негізгі артықшылығы, оның жоғары температурада ыдырайтын қосылыстарды төменгі температурада бөлуге мүмкіндік беретіні, әдетте ол еріткіштің қайнау және қату температураларымен анықталады.

Осылайша пигменттерді, белоктарды, ферменттерді және басқаларды тазалап, бөледі. Қазіргі кездегі жоғары коэффициентті сұйықтық хроматографиялар (жоғарғы қысымдык, жылдамдықты, әсерлі болып келетін сұйыкты хроматографиялар) ғасырымыздың 70-жылдарында тең дами бастайды. Бұл басқа әдістер көмегімен бөліне бермейтін, жоғары, айталық, 400°С қайнайтын, тұрақсыз қосылыстарды зерттеумен байланысты. Бұл мәселені шешу мақсатымен ішкі диаметрі кіші бағаналар қолданды. Масса алмастыруды арттыру үшін сорбент бөлшектерінің диаметрін 5-50 мкм кішірейтті, бұл бағаналардын шыға берісіндегі қысымның артуына келтірді. Өндірістен шығарылатын хроматографтар аса сезімтал детекторлармен жабдықталған, олар 10 г грамға дейінгі затты анықтауға мүмкіндік береді.