Шегреннің құрғақ синдромы

1933 жылы швед офтальмологы H. Sjogren көз және ауыз қуысының құрғақтығымен бірге полиартрике ұшырау заңдылықтарын анықтап, бұл сырқаттың негізінде жас және сөл бездерінің қабынуы жатады деп көрсеткен. Кейінірек бұл сырқат Шегрен синдромы деген ат алды. Аурудың жеке өзін алғанда Шегрен ауруы деп атаса, басқа аурулармен бірге немесе сол аурулардан кейін дамығанда Шегрен синдромы деп атайды.

Этиологиясы

Белгісіз, бірақ осы аурудың келіп шығуында генетикалық бейімділіктің маңызы бар.

Патогенезі

Шегрен ауруы аутоиммунды, оның ішінде иммунды-кешенді сырқаттар қатарына жатып, ревматизмдік аурулар тобымен бірге дамиды. Осы ауруларды шақырушы себептердің Шегрен ауруына қатысы бар.

Патологиялық анатомиясы

Шегрен ауруында организмдегі барлық шырышты қабықтар құрғап, сол жерде қабыну процесі дамиды. Осы ауруға өте тән белгілерге көз қабықтарының қабынуы кератоконьюнктивит, ауыз қуысының қабынуы-ксеростомия кіреді. Өздерінен секрет бөліп шығарушы сөл,өңеш,асқазан бездерінің стромасында лимфоциттерден , плазмалы клеткалардан құралған сіңбелер көрінеді. Осы жердегі лимфоциттердің Т-хелперлерге жататыны анықталған. Бірте-бірте без эпителиі семіп, жойылып, оның орнын дәнекер ткань басады. Осыған байланысты 5-6 жыл ішінде бездер қызметі бұзылып, шырышты қабықтар құрғап қабыну процесі басталады. Бауырда лимфоидты сіңбелер және холангит , бүйректерде аралық немесе иммунды-кешенді нефрит, буындарда -артрит, лимфа бездерінде -гиперплазия және т.б. өзгерістер дамиды.

Шегрен синдромы ревматоидты артрит және жүйелі қызыл волчанкада кездеседі.