Буынсыз тілің...

«Буынсыз тілің...» - Абайдың 1901 ж. жазған өлеңі. Әрқайсысы 6 тармақты 2 шумақтан тұрады. Өлең достық тақырыбына арналған. Онда айтқанды түсінетін, жұрт пікіріне құлақ асатын, елдің қисық-қыңыр тезге салатын, кеңілі жүйрік, ойы сергек, сөзі мен ісі бір жерден шығатын, «ойы мен тілі бөлінбес» шын дос туралы жырланады. Алғаш рет 1909 ж. Санкт-Петербургте жарық көрген «Қазақ ақыны Ибраһим Құнанбайұлының өлеңі» атты жинақта жарияланды. Шумақтар тепе-тең екі бөлікке бөлінеді, олар өзара синтаксистік параллельдер құрайды. Үш тармақтан бір сөйлем жасалып, әр бөлік бір-бірімен мағыналық жағынан байланысады. Ұйқасы -а, -а, -ә, -в, -в, -ә түрінде өрнектелген. Шығарма текстол. өзгерістерге ұшырамаған. Өлең ағылшын, орыс, өзбек, ұйғыр, қарақалпақ, қырғыз, татар, араб тілдеріне аударылған.^[1]