Татьяна

Татьяна - Александр Сергеевич Пушкиннің «Евгений Онегин» атты романының негізгі кейіпкерлердің бірі. Онегинге ғашықтық сезімін білдіріп хат жазуы жас қыздың батылдығын, ашық мінезін айқын танытады. Арада бірнеше жыл өткеннен соң екеуі қайта кездескенде, өмірден ез орнын таба алмай торығып жүрген Онегин жоғалтып алған махаббатын қайта таппақ ниетін білдіреді. Т. оған басқа адамға жар болғанын айтып:

«Қол-аяғым берік бекілді, Енді ненің орны бар?...» -

деп, үзілді-кесілді жауап береді. Абай Т-ның адалдығын қастерлеп, оның еркін мінезін, табандылығын, тұрақтылығын қазақ қыздарына үлгі етеді. «Амал жоқ - қайттым білдірмей», «Тәңірі қосқан жар едің сен» деп басталатын өлендерін ақын жас арудың сүйкімді бейнесін әсерлі, еркін суреттеп, оның ойлау, сөйлеу ерекшелігін қазақ оқырмандарының ағымына жақын етіп көрсетеді. Т-ның Онегинді «сен жаралы жолбарыс ең», өзін «мен киіктің лағы ем» деген теңеуі, арманына жете алмағанда: «Қаймақ еді көңілімде, Бізге қаспақ болды жем...» - деп, айтқан сөздері қазақы түсінікте берілген. Онегинге сыр ашып, ғашықтық сезімін білдіргендегі Т-ның көңіл-күйін, ынтықтығын Абай:

«Жас жүрек жайып саусағын Талпынған шығар айға алыс» -

деп, өзіндік көркемдік шешіммен бейнелеп айтады. Т. бейнесін Абай жарқын, әсерлі сипаттаған. Татьянаның онегинге жазған хаты- Абайдың А.С. Пушкиннен аударған өлеңі, қ. «Амал жоқ қайттым білдірмей». «Татьяна сөзі» - Абайдың А.С. Пушкиннен аударған өлеңі, қ. «Тәңірі қосқан жар едің сен...»