Даяктар
| Dayak | |
| Даяктар | |
 | |
| Бүкіл халықтың саны | |
|---|---|
|
3,7 млн | |
| Ең көп таралған аймақтар | |
| Тілдері | |
|
даяк тілдері | |
| Діні | |
|
дәстүрлі дінін ұстанады, христиандық |
Даяктар (индонез., малай. Dayak). — Калимантан аралының байырғы тұрғындарының жалпы атауы, оған бірқатар халықтар кіреді (нгажу, клемантан, отданум, бахау, ибан, кайяна, кеня, мурут; барлығы екі жүзге жуық тайпалар).[1] Жалпы саны 3,7 миллион адам. Малайзияда, Индонезияда және Брунейде тұрады.[2] Даяктардың ең танымал этникалық топтары - ибандар немесе теңіз даяктары, капуа, каяндар, кениялар, муруттар, баритолар және пунандар. Даяктар, әсіресе каяндар, кениялар және пунандар физикалық жағынан архипелагтың қалған тұрғындарынан жоғары тұрады. Ерлер қысқа, бірақ олар спортшыларға дене құрылымына ұқсайды, әйелдер әдемі келеді. Каяндар, кениялар, пунандар еуропалық бет ерекшеліктері бар, тік мұрынды болып келеді.[3]
Тілі[өңдеу | қайнарын өңдеу]
Даяктар малай-полинезиялық тілдер отбасының индонезиялық тобының тілдерінде сөйлейді.[4] Калимантанның батысындағы даяктардың кейбір топтары мен ибандардың тілдері малай тіліне өте жақын.
Діні[өңдеу | қайнарын өңдеу]
1 миллионға жуық даяктар өздерінің дәстүрлі дінін ұстанады. Олардың негізінде нгаджу мен ибандар әдет-ғұрып құқығына (адат), діни қызметкер немесе шамандық табын бөлуге негізделген тәуелсіз діни жүйені дамытты. 1970 жылдардан бастап Нгаджу кахаринган діні индуизмнің ерекше формасы ретінде жалпы индонезиялық діни-саяси құрылымға енді. Дәстүрлі нанымдарды ресми түрде христиандық пен ислам дінін ұстанатын даяктар да сақтап қалды.
15 ғасырда басталып, бүгінгі күнге дейін жалғасып келе жатқан даяктардың исламдануы, әдетте, Меланау даяктарының малайизациялануына әкелді және Бруней даяктарының бір бөлігі суннизмнің шафи мазхабын ұстанады. Даяктар арасында 19 ғасырдың ортасынан және әсіресе 20 ғасырдың ортасынан бастап христиан миссионерлері белсенділік танытты. Христиандандыру олардың сәттілігін қамтамасыз етті. Қазіргі даяктардың ішінде христиандар шамамен 70% құрайды (католиктер, англикандар, реформаторлар, баптистер т.б.).[5]
Тарихы[өңдеу | қайнарын өңдеу]
Даяктар - шамамен үш мың жыл бұрын Азиядан Борнео аралына (Калимантан) келген австронезиялықтардың ұрпақтары. Малак тілінен аударғанда «Даяк» сөзі пұтқа табынушы, анимист, яғни табиғаттың жандылығына сенетін адам дегенді білдіреді.
XVII-XVIII ғасырларда бұл халық еуропалықтар арасында қатыгездігімен танымал болды. Ең қауіптісі жағалау аймағында тұратын тайпалар болды. Олардың көптеген еуропалық саудагерлерді қатты қорқытқаны сонша, даяктардың қатыгездігі туралы көптеген аңыздар мен әңгімелер бүкіл әлемге тарап кеткендіктен, кейде шындықты қиялдан ажырату қиын болды.[6]
Он тоғызыншы ғасырға дейін даяктар бас аулау үшін, өзара соғыс жүргізді. Мұндай дәстүр ең алдымен, жас даяқтың ер жетіп, тек аңсаған жүлдені алу арқылы ғана үйлену құқығына ие болуымен байланысты болды. Даяктар еуропалықтар араласпағанда бірін-бірі құртып жіберетін еді.
1839 жылы аралға ағылшын Джеймс Брук келді. Ол Бруней сұлтанына жергілікті қақтығыстарды реттеуге көмектесті, соның ішінде даяктардың көтерілісін басу үшін оған Саравак өзенінің жанындағы аумақ берілді, ол жерде 1842 жылы Кучинг қаласының негізін қалады. Осылайша 100 жылға жуық өмір сүрген Ақ Раджалар әулеті басталды. Джеймс Бруктың тұсында даяктар бас аулауды іс жүзінде тоқтатты. 1868 жылы Джеймстің жиені Чарльз Брук билікке келді, ол провинцияның иелігін қазіргі көлеміне дейін кеңейтті және ақырында тайпалар арасында бейбіт әдет-ғұрыптарды енгізді.
Соңғы Ақ Раджа 1941 жылы жапон оккупациясы кезінде Саравактан Австралияға қашып кеткен Чарльз Винер Брук болды, содан кейін британдықтар жеңіліске ұшырады.[7]
Кәсібі[өңдеу | қайнарын өңдеу]
Даяктардың барлығы дерлік қолмен атқарылатын ауыл шаруашылығымен сипатталады. Пунан мен Меланаудан басқа барлық даяктардың негізгі ауыл шаруашылығы дақылы күріш болып табылады. Отданумдардың ішінде клементандар мен квеньястарда таро және ямс негізгі дақылдар болып табылады. Отырықшы даяктар арасында аңшылық, балық аулау және терушілік қосалқы кәсіп ретінде пайдаланады.[8]
Ауыл шаруашылығының негізгі құралдары – пышақ тәрізді кескіш (паранг), аңшылық құралдары – сумпитан (уланған жебелері бар мылтық), найзалар, тұзақтар мен қақпандарды қолданады.
Өмір салты[өңдеу | қайнарын өңдеу]
Даяк ауылы елуден астам отбасы тұратын бір үйден тұруы мүмкін, тұрғын үйлер өзендердің таяз жерлеріне немесе олардың биік жағаларына салынған және ұзындығы бірнеше жүз метрді құрайды. Үйде көптеген отбасылар тұрады, сондықтан ол ұяшықтарға бөлінеді — әр отбасына бір ұяшықтан. Әр ұяшықтан-жалпы верандаға шығудың өзіндік жолы бар.[9]
Даяктар өз үйлерін дәстүрлі ағаш оюларымен безендіреді: ұзын сарайдың ағаш элементтері, соның ішінде үлкен қадалар көбінесе рухтар мен құдайларды немесе джунглиді мекендейтін жануарларды бейнелейтін өнер туындылары болып табылады. Бұрын үйлер тығыз орналасқан бөренелерден салынған, ал ішіндегі бөлме - әркімнің жеке өмірі бүкіл тайпаның меншігі болды. Әдетте үйлерде жиһаз болған жоқ, бірақ кез-келген тұрғын үйде әрқашан даяктар ең құпияны сақтайтын қасиетті бұрыш үшін орын болды: әдетте бұл олардың ата-бабаларынан қалған жәдігерлер болатын.
Қазіргі заманғы үйлер орналасқан қадаларда үйдің ішкі кеңістігі жеке аумақтарға, демалыс аймағына және жалпы аумаққа бөлінген. Бұрынғыдай көсем ұзын үйде үстемдік етеді, одан басқа үнемі бақсы мен шөппен емдеуші бар. Кез келген адам шөп дәрігері бола алады, бірақ рухтар таңдаған адам ғана бақсы бола алады. Шөп дәрігері де, бақсы да аздаған медициналық көмек көрсете алады.
Даяктардың жас жігіттері әлемді тану үшін саяхатқа шығатын әдеті бар. Жас даяк барған әрбір тайпада ол татуировка жасайды. Сондай-ақ, жауынгер өміріндегі кез келген маңызды оқиға денеде жаңа үлгінің пайда болуымен бірге жүреді, ал мойындағы татуировкасы тайпаға жаудың кесілген басын әкелген адам екенін білдіреді, бұл нағыз жауынгер дегенді білдіреді.
Бұрынғы күндерде даяктың өмірінің тарихын денесіндегі татуировкасы арқылы оқуға болатын, бірақ бүгінде бұл әдет ұмытыла бастады, тек кейбір қарт адамдар көптеген суреттермен мақтана алады. Әйелдер үшін татуировкалар тек қолдарға шынтаққа дейін және аяққа тобыққа дейін қолданылады. Сонымен қатар, әрбір қауымдастықтың өз рулық татуировкасы бар, ол денеге тіпті кішкентай балаларға да қолданылады.
1950 жылдарға дейін даяктар темірмен бірге тас құралдарын қолданғанына қарамастан, өркениет біртіндеп өз жолын алуда. Аборигендердің кейбір өкілдері білім алатын және жұмыс істейтін қалаларға көшіп, туған жерлерінен кетуде. Қазір кейбір ауылдарда электр және телефон жүйелері бар, балалар арнайы мектептерге барады. Даяк тұрғын үйлеріне дәрігерлер үнемі барып тұрады.[10]
Дәстүрлі ерлер киімі – белге орайтын таңғыш, бас орамалу, жакет; әйелдер - тізеге дейінгі белдемше, белдік, жакет және корсет. Ерлер де, әйелдер де зергерлік бұйымдарды тағады: білезіктер, сақиналар, алқалар, күміс тиындар.
Дереккөздер[өңдеу | қайнарын өңдеу]
- ↑ Даяки https://megabook.ru/article/%D0%94%D0%B0%D1%8F%D0%BA%D0%B8
- ↑ ИНДОНЕЗИЯ http://www.turlocman.ru/indonesia/6145
- ↑ Племена даяков https://history.wikireading.ru/145777
- ↑ Большая советская энциклопедия https://gufo.me/dict/bse/%D0%94%D0%B0%D1%8F%D0%BA%D0%B8
- ↑ Большая российская энциклопедия https://bigenc.ru/ethnology/text/1942086 Мұрағатталған 15 маусымның 2022 жылы.
- ↑ ДАЯКИ: «УЖАСНЫЕ» АБОРИГЕНЫ КАЛИМАНТАНА | BIGASIA.RU https://bigasia.ru/content/pub/review/dayaki-uzhasnye-aborigeny-kalimantana/ Мұрағатталған 24 мамырдың 2022 жылы.
- ↑ Кто такие даяки? Первобытные племена Калимантана https://www.shkolazhizni.ru/world/articles/21914/
- ↑ Әлем халықтарының энциклопедиясы. Даяктар http://www.etnolog.ru/people.php?id=DAYA
- ↑ Длинные дома даяков https://www.vokrugsveta.ru/vs/article/3501/
- ↑ Никита Шубников https://www.shkolazhizni.ru/world/articles/21915/
|
Бұл — мақаланың бастамасы. Бұл мақаланы толықтырып, дамыту арқылы, Уикипедияға көмектесе аласыз. Бұл ескертуді дәлдеп ауыстыру қажет. |
